Paasvakantie met kinderen is net gepasseerd. Nu een weekje (lees paar dagen) even zonder kinderen en dus "rust". Kleine kindjes worden groot, kleine vraagjes groeien dus mee en worden gesprekken van enkele uren. Zo kreeg ik vorige week een vuurdoop, naar mijn bescheiden mening iets te vroeg. Maar als een kind aangeeft vragen te hebben, ga je ervoor zitten en neem je even de tijd. Hier in huis een bekend "ffkes thee gesprekje"-moment. Mijn oudste stiefdochter wilde weten wat ze moest doen na deze school. ( Zit nu in 3e leerjaar basisschool.) Ze wist nog niet geheel wat ze precies later wilt doen als beroep en vond het stilletjes aan tijd worden om daar eens goed over na te denken. Bij haar mama kreeg ze een antwoord van je bent daar te jong voor, we hebben het er nog wel eens over. Dus kwam ze bij mij, want het bleef haar dwars zitten. Ze is erg bang dat ze een verkeerde keus maakt en wat dan?? Tja, dan zet ik mijn strijkwerk weer weg en ga ik er met haar eens voor zitten. Op het gemakje, want dit is over HAAR toekomst en dus belangrijk.
2 dagen later pakte ik maar weer eens mijn strijkwerk op om met volle moed eraan te gaan beginnen...."Wanneer ga ik mijn maandstonden krijgen?" Was een vraag van weer de oudste. Lap! Weer datzelfde strijk aan de kant gezet en weer even met haar gebabbeld erover. Over wat ze zou kunnen gaan verwachten maar niet over de exacte datum, dat weet helaas niemand op voorhand te zeggen. Wederom na ongeveer een uur lang vragen en antwoorden over en weer over de veranderingen van een klein meisje naar een grote meid, stapte ze voldaan kaarsrecht bij mij vandaan om lekker zot te gaan doen bij haar zus en stiefzus. Ze rent naar binnen, geeft me een dikke kus en knuf en fluistert in mijn oor dat ik de liefste van iedereen ben! Zalig om dat te horen en het geeft me een goed gevoel. Tegelijkertijd krijg ik een raar gevoel. Hier moet een meisje toch met haar eigen mama over kunnen babbelen?
Ik blijf sommige dingen vreemd vinden dat er op de normaalste dingen in een leven toch nog een vorm van "taboe" heerst. Onder het mom van je moet ze niet wijzer maken als dat ze al zijn, wordt er in alle talen gezwegen naar kinderen toe. maar diezelfde ouders laten wel hun 10 en 8 jarigen naar de beelden kijken van bijvoorbeeld CSI of alle gruwelijke details van het busongeval in Zwitserland...Waar ze als bijgevolg dan weer over dromen...
Ik ga niet zeggen en ga er ook niet aan beginnen om te zeggen dat ik een perfecte ouder ben. Maar ik denk toch wel dat ik mbt opvoeden of begeleiden van kinderen toch iets andere grenzen weet te trekken als het gaat om informatie verstrekken. Het wijzer maken dus.
Ik heb liever dat een meisje van 7 weet waarom er ineens haartjes komen vanonder of dat een meisje van 8 weet waarom haar borstjes ineens gevoeliger worden of dat een meisje van 10 weet wanneer haar maandstonden kunnen komen of hoe het aan te pakken na de basisschool mbt vervolgopleiding. Dan dat ze meekrijgen hoe er iemand wordt vermoord en hoe ze dat op tv dan weer oplossen en de moordenaar weten te klissen.
Natuurlijk hou ik mijn informatie ietwat sober, maar ik blijf wel eerlijk.
Ik heb vorige week een hele week de functie gekregen als vraagbaak en informatiepunt. Tevens (tussen de bedrijven door) scheidsrechter ( soms blijkt het behang niet voldoende te zijn ;-) )en chauffeur.
Conclusie? Eind van de week de kinderen aan het werk gezet met een groot knutselthema, zodat mama eindelijk haar strijkwerk kon gaan doen. Joepie!
Zaterdag was alles gedaan in huis en kon ons gezinnetje eens genieten van een daguitstap naar het kabouterbos in Kasterlee.. En genieten dat we hebben gedaan! De soms zo wijsklinkende kinderen, waren lekker aan het ravotten en aan het spelen tussen de luchtwortels van de bomen en de kabouterhuisjes door.
Met een boterham met omelet, een flesje drinken en een koek en appel als dessert zaten ze alle drie te genieten van de prachtige natuur. De papa en mama weer van hun.
Zalig om kinderen te hebben!
En heerlijk dat ik een van die ouders mag zijn.
Riesje x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten